(On)geluk down under

Misschien dat sommige van jullie, lieve lezertjes, dachten dat ik getroffen was door ongeluk, vanwege al dat spotten met Chinees bijgeloof! Maar mijn digitale stilte had te maken met onze heerlijke vakantie in Australië. Alhoewel ik achteraf wel moet zeggen dat we iets meer pech hadden dan gemiddeld…

Zo hadden we heus wel íets meegekregen van enorme hoeveelheden water (en vuur) in Australië, maar hey! Het is een groot land. Dus keken we toch een beetje beteuterd toen we er pas op het station achterkwamen dat onze trein van Brisbane naar Cairns niet ging, in verband met overstromingen. Daar stonden we dan… Vliegen bleek slechts een fractie van de treinreis te kosten (wat ik overigens tamelijk verdrietig en belachelijk vind) en dit financiële meevallertje hebben we gebruikt om de treinreisdagen in het Marriott Surfers Paradise te bivakkeren. Al snel lag ik, in mijn nieuwe bikini, in het zoutwater lagoon zwembad tussen tropische vissen, watervallen en zandstrandjes. Heel vervelend.

Cairns zelf, waar we een paar dagen later landden, was gelukkig niet getroffen door het watergeweld. Maar het gebied rondom Cairns wel, met als resultaat totaal lege versafdelingen in de supermarkten! Aardappelen, een wolk fruitvliegen met daarin verstopt een paar zompige kiwi’s en verse kruiden (?!), dat was het enige wat nog in de groenteschappen lag. Een vreemde gewaarwording, lege schappen had ik in mijn verwende leventje nog nooit meegemaakt! Ik kreeg er een enorm Oostblok- / kredietcrisisgevoel van en een bijbehorende nostalgische trek in een eenvoudige aardappelsalade, misschien met dille of zo…

Natuurlijk brachten we ook een bezoekje aan het Great Barier Reef. Op weg (zee) daar naartoe, zaten we lekker op het dek in de zon. Het waaide wel heel hard, maar we hielden stug vol. Toen ik terug kwam van een snel toiletbezoekje (altijd een heikele onderneming op volle zee), zag manlief een beetje bleek. “Er is iets heeeeeel ergs gebeurd!”, riep hij. Ik wist direct wat: mijn boek (Star Trek: a Time to Heal) was overboord gewaaid. Het duurde even voordat ik de klassieke fasen die horen bij het verwerken van slecht nieuws doorlopen had. Ontkenning: “Ah niet?! Ah niet?!”, woede: “Had je niet beter op kunnen letten!”, onderhandeling: “Misschien verkopen ze ‘m wel hier?”,verdriet: “En het was zo spahahahannend…” en uiteindelijk acceptatie in de vorm van mezelf vermaken met een cryptogrammenbundel, tot het tijd was om heerlijk te snorkelen.

Verder hebben we een bezoek gebracht aan de indrukwekkende regenwouden in de Green Mountains, waar ik in mijn voet werd gebeten door twee bloedzuigers en een fire ant (het laatste resulteerde in een woedende dans die eindigde op een dode mier, hoe diervriendelijk ik normaal ook ben). We zagen een prachtige zonsondergang bij Uluru, waar we vooral dankzij vliegennetjes van konden genieten, want de out back vliegenplaag begon echt Bijbelse vormen aan te nemen. In Alice Springs kwamen we na een romantisch Valentijn-diner vast te zitten in de enige lift van de ‘stad’. We hebben een chocoladefabriek bezocht in Adelaide, waar we heel veel gratis chocolade kregen! Hier moesten we zo lang van uitbuiken in een botanische tuin, dat we met auto en al opgesloten raakten op het terrein. Tja, wie verwacht nou dat die poorten op slot gaan om vier uur ‘s middags? Onze laatste hotelkamer was prachtig, met uitzicht op zee en zo enorm groot dat er op mysterieuze wijze een zwembroek in verdwenen is.

Elke keer als er iets goeds gebeurde, leek het alsof we dat moesten bekopen met een klein gevalletje pech. Aan de andere kant: als ongeluk juist wel verrassend, avontuurlijk, vermakelijk en zelfs grappig is, is het dan nog wel ongeluk?

Catch ya later!

Wytske

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *